Ο πολύς, η πολλή, το πολύ.

Πρέπει να ξεχωρίσουμε το επίρρημα "πολύ" από το επίθετο "πολύς, πολλή, πολύ".

Στην πρώτη περίπτωση (επίρρημα), η λέξη "πολύ" χρησιμοποιείται για να προσδώσει έμφαση στο νόημα που εκφράζεται από ένα επίθετο, μια μετοχή ή από το ρήμα της πρότασης. Παραδείγματα: "πολύ ωραίο γλυκό", "πολύ μου άρεσε το γλυκό", "τα γλυκά είναι πολύ επιζήμια για τα δόντια". Στην περίπτωση αυτή, είναι άκλιτο (γράφεται πάντα "πολύ").

Στη δεύτερη περίπτωση (επίθετο), η λέξη "πολύ" είναι το ουδέτερο του επιθέτου "πολύς - πολλή - πολύ" και βεβαίως κλίνεται, ανάλογα με το ουσιαστικό που προσδιορίζει. Παραδείγματα: "πολύ γλυκό μου έβαλες", "πολλή ώρα σου πήρε για να το ετοιμάσεις", "και γιατί τόσος πολύς κόπος, αφού χαλάει τα δόντια"!

Της ΒανδΗ, της ΓαρμπΗ, της ΜπακογιάννΗ...

Άλλη μια ανοησία που τείνει να γίνει κανόνας τελευταία: Όλο και περισσότεροι (και μάλιστα τηλεοπτικοί ...αστέρες) κλίνουν στη γενική τις γενικές ονομάτων(!!!). Παράδειγμα: της "Γαρμπής", αντί για το ορθό που είναι της "Γαρμπή", βεβαίως, και αντίστοιχα της Βανδή" κλπ κλπ